10 years of gonzo journalism: Alarm Festival 2013 Review

archive

4 August 2013

It’s been 10 years since we first published our gonzo journalist review, written back in August 2013 which was our first experience with the Macedonians inability to accept criticism, and the use of “powerful forces” such as having the organisers publish their own victimising article on one of the largest Macedonian websites off.net.mk. Nothing against off.net, to be honest that’s one of the best and longest running websites from Macedonia, but in this particular instance the organisers have abused their friendship with the portal editors and published that article for their own sake and benefit, instead of accepting the criticism and promising to make things better the next year.

Despite all of this fuss, the comment sections both on our Facebook page, the event page itself and all the links that were shared throughout the social media and internet during August 2013, the peoples who attended were definitely agreeing with what we wrote, despite the article we published is a bit extreme, however that’s the intro to our first gonzo review ever for the Macedonian audience which is not familiar at all with this type of journalism, at least the majority of it. Wicked times.

💾 Here is the original website snapped in 2013 — on archive.org

Because it’s written in 🇲🇰 Macedonian language and translating it will be plenty of time, here are quick links for: English / Français / Deutsch / Русский

You might get some troubles if you’re running the phone/tablet version, but heck, it is what it is. Congratulations to us for reaching 10 years since our first gonzo journalist publishing ever on the Macedonian internet air. Long live the work of Hunter S. Thompson and his ideals in journalism, and long live free journalism — we hope to see Julian Assange free, able to live his life, and we hope to see a brighter future when we wake up tomorrow. We, journalists of all kinds, both professional and non-professional do the World a big duty by letting them be aware of otherwise unreachable stories and facts. Ah well… this one in continuation is a hard criticism for Alarm Festival back in 2013 which advertised itself as a pro-nature festival, however in reality a lot of things were bit off-kilter. And me being 17 years old and an angry punk, I wrote and wrote. Pictures were taken all by my friend, IDK if I even had a smartphone back then hah.

Во Мрдаја се Мрднаја

1ВИ АВГУСТ

Се спремаме и стигаме во Дојран за 2-3 часа од Скопје. Патот беше супер, автобусот со клима… мераци! Океј, ме стегна една убава серка 15 минути пред да стигнеме али имаше фин хотел карши автобуската во Дојран. Како и да е… викаме такси, полни со ранци и два шатори, натоварени у пичку матер, а температурата надвор над 40 ебани степени.

Шефе, вози до Мрдаја. Стигаме во Мрдаја, буквално едно 300-400 метри пред границата со Грција, никаков знак дека Alarm Festival ќе се одржи тука, или па не ти знам што. Кога стигнавме бевме толку зачудени и се чуствувавме дека таксистов не наебал и не оставил на скроз некое друго место. Дојдовме во пустелија, напуштен камп од времето на СФРЈ, а и тогаш не чепнат многу поради големината на Дојран, нели? Излеговме од таксито и не пречекаа кампери од левата страна на патот, кој што беше цел со прашина. Дојде еден од организаторите (ваљда) со гребло и почна да вади корења пред нас. Буквално се спремаа пред нас, и неможеа да направат ништо, само колку да се каже дека имаат направено нешто. Камп местото беше ужас! Небезбедно, боцкаво, земјливо и полно со огромни муви – големи колку стаорец.

Човеков среќен, мисли ние среќни, мисли сѐ е супер и дека ќе уживаме во нашиот престој таму. Нѝ го понуди ова празно место да си поставиме шатор:

Местово е ужас, па го одбивме и се сместивме десно каде што веќе имаше неколку кампери и имаше сенка, но сепак беше исто лошо колку ова, само минус сонцето на толкав процент. Од лево го гледате патот (накај излезот, назад е бината и ширинката каде што е публиката) и секогаш кога ќе поминеше ауто толку голем облак на прашина се маваше од нашите шатори што на моменти стварно мислев дека ќе умрам од угушување и дишење на тоа срање.

Ги сместивме шаторите, и одма да се пресоблечеме и измиеме, да се испразниме и слични работи, кога… што да видиш, нема вециња. Освен ако ова за вас е WC:

По пат накај вецињата видовме дека дечкиве се немаат спремено воопшто, и дека дури ние кога дојдовме тогаш се спремаа (1ви). И не на традиционален начин за ваков тип на фестивал (за зачувување на природата), туку со палење на оган на големи купови на сува трева. Единствената работа што ја направија колку да се наречат дека се фестивал за природата е тоа што имаа тушеви на соларен панел од Leov. Се враќаме во шаторите се досредуваме, и отидов јас да се туширам со шампон во рака. Се туширам, а во другиот туш еден од невладините организации (кои беа поделени во посебен “кварт” на Мрдаја) и му доаѓа колега и вика, го цитирам: „Ќе ги заградуваме тушевите, ќе бидат само за невладини. (Другиов) Не зезај? — Не бе, Стојан (не се сеќавам на името) така ми кажа, другите кој ги ебе!“. Дечкото поима немаше дека не сум од невладина, а и поима немаше дека ќе промрчам нешто воопшто. Во секторот кај невладините организации имаше струја и сѐ што ќе посакаш. Добра сенка, добро место за шатор, абе уживанции! Ај сфаќам сѐ, али на плажа и да немаат обезбедено ни вециња, ни ебан туш!

Повеќе коли пројдоа низ Мрдаја, и беше многу интересно да се види првиот израз на гостите кога го гледаа какво е местото. Единствената работа што го спаси овој фестивал е музичката програма. Просто се чудев како бендовиве дојдоа да свират у ваква ебана пустелија. Се чудев дали ќе има воопшто луѓе, дали ќе дојде некој…

Ноќта се прибравме во шаторите после цел ден поминат на плажите од Дојран (што беа полни со камења доколку ве интересира), и да легнеме коли од организаторите на секои 5-10 минути проаѓаат на патот, и на нас камперите нѝ носат убав дар од мајката природа – прашина. Претходно го имав прашано сопственикот или организаторот (незнам што е, ниту пак ме интересира) што се случува, и зашто патот воопшто е отворен? Ми кажа дека само денеска (први) ќе биде отворен, а од утре ќе биде затворен и ќе биде отворен само за достава. Вечерта дојдоа кампери и кога легнавме да спиеме се слушаше „Абе у пичку матер пополека со колата!“… и слични испукувања кон шупакот организатор/сопственик на Мрдаја во зелено пежо без десно крило.

📖 Следна страница (2 од 4)